Stereolab - Jean Seberg

Θα μπορούσε να είναι το Αμερικάνικο Όνειρο και ήταν έτσι, για λίγο: ένα κορίτσι από μια μικρή πόλη κερδίζει τον πρωταγωνιστικό ρόλο σε μια ταινία μεγάλης παραγωγής και μέσα σε μια νύχτα γίνεται διάσημη. Όμως τα πράγματα δεν θα μπορούσαν να είναι τόσο απλά για την πανέμορφη και μυστηριώδη ηθοποιό Jean Seberg…


Η Jean Seberg σπούδαζε στο Πανεπιστήμιο της Άιοβα και όνειρο της ήταν να γίνει ηθοποιός, όταν ξεχώρισε ανάμεσα σε 18.000 υποψήφιες για το ρόλο της Ζαν Ντ’Αρκ, στην ομώνυμη ταινία του Otto Preminger το 1957. Η προβολή που πήρε η ταινία και η ίδια ήταν τεράστια, όμως η εμπορική επιτυχία ήταν σχετική.


Την επόμενη χρονιά συνεργάζεται ξανά με τον ίδιο σκηνοθέτη και πρωταγωνιστεί ως το κορίτσι-πειρασμός στην ταινία Καλημέρα Θλίψη, βασισμένη στο κλασικό βιβλίο της Φρανσουάζ Σαγκάν. Και στις δύο συνεργασίες τους ο Preminger υπήρξε τυραννικός, καθώς στην ταινία της Ζαν Ντ’Αρκ, στην σκηνή που καίνε την ηρωίδα, επέτρεψε όντως να καεί η Seberg, παρατείνοντας το χρόνο του γυρίσματος της σκηνής, ενώ στο Καλημέρα Θλίψη, καθημερινά την απειλούσε πως θα την αντικαταστήσει από την Audrey Hepburn, πράγμα εντελώς παράλογο, αφού η Hepburn τον καιρό εκείνο είχε πολύ μεγάλη διαφορά ηλικίας για το συγκεκριμένο ρόλο!


Συνεχίζει με τις ταινίες The Mouse That Roared με τον Peter Sellers και Playtime σε σκηνοθεσία του τότε συζύγου της, Francois Moreuil, που δεν πρόσθεσαν και πολλά στην καριέρα της, όμως το 1960 πρωταγωνιστεί στην ταινία-σύμβολο του Γαλλικού Νέου Κύματος, Με Κομμένη την Ανάσα του Jean Luc Godard. Μικροκαμωμένη και κομψή, με μια ομορφιά λεπτή και άκρως μελαγχολική, η Jean Seberg παρουσίασε στην συγκεκριμένη ταινία την στόφα μιας αληθινής σταρ, δίπλα στον Jean-Paul Belmondo, περνώντας έτσι στην αθανασία.


Αν και Αμερικανίδα, στην χώρα της δεν τύγχανε της ίδιας αναγνώρισης και έτσι παρέμεινε στην Ευρώπη με κάποια διαλείμματα για συνεργασίες στην Αμερική, όπως το Let No Man Write my Epitaph (1960). Επιστρέφοντας έπαιξε στις ταινίες Time Out for Love (1961), Five Day Lover (1961)και In the French Style (1963).


Το 1964 αποτέλεσε μια καλή χρονιά για την ηθοποιό, καθώς συνεργάστηκε ξανά με τον Godard σε μια ταινία μικρού μήκους για ένα συλλογικό φιλμ (Les Plus Belles Escroqueries du Monde), αλλά και με τον Belmondo και πάλι για την ταινία Exhappement Libre. Κυρίως όμως ξεχώρισε για την ερμηνεία της στην ταινία Lilith, στο ρόλο μιας ασταθής ψυχολογικά γυναίκας και με συμπρωταγωνιστές γνωστούς και καταξιωμένους ηθοποιούς, όπως ο Warren Beatty, Peter Fonda και Gene Hackman.


Ακολουθούν τα Moment to Moment (1965) στην Αμερική και τα ευρωπαϊκά La Ligne de Demarcation (1966), A Fine Madness (1966) και The Road to Corinth (1967). To 1968 με το δεύτερο σύζυγο της, νοβελίστα και περιστασιακό σκηνοθέτη, Romain Gary, έκανε την ταινία Birds Come to Die in Peru. Συνεχίζει με δύο πιο εμπορικές ταινίες, το Paint Your Wagon (1969) με τον Clint Eastwood και το Airport (1970) με τον Burt Lancaster, ενώ αργότερα ξανακάνει μία ακόμα ταινία με τον Gary, το Kill! (1971).


Κατά τη διάρκεια του γάμου τους με τον Gary, η Jean Seberg απόκτησε δύο παιδιά, τον Alexandre Diego που γεννήθηκε τον Ιούλιο του 1963 και τη Nina Hart που γεννήθηκε στις 23 Αυγούστου του 1970 και πέθανε δύο μέρες μετά. Αιτία θανάτου ήταν οι επιπλοκές που προκλήθηκαν μετά από υπερβολική δόση υπνωτικών χαπιών που είχε πάρει η Seberg. Έκτοτε σε κάθε επέτειο του θανάτου της μικρής Νίνα η Jean επιχειρούσε να αυτοκτονήσει… Λέγεται μάλιστα πως κάποτε κατόρθωσε να επιβιώσει από μια απόπειρα αυτοκτονίας, κατά την οποία είχε πέσει στο Μετρό του Παρισιού.


Παρόλο που ο Romain Gary είχε αναγνωρίσει τη Nina Hart ως δικό του παιδί, κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης της η Seberg παραδέχτηκε πως ήταν ο καρπός του έρωτα της με έναν επαναστάτη φοιτητή, ονόματι Carlos Navarra, με τον οποίο είχε σχετιστεί κατά τη διάρκεια ενός περιστασιακού χωρισμού της από τον Gary.


Η ανάμιξη της με το κίνημα των Μαύρων Πανθήρων τράβηξε την προσοχή του FBI, το οποίο διέδωσε τη φήμη πως η πατρότητα της κόρης της Nina Hart άνηκε στον Raymond Hewt, έναν από τους ηγέτες της οργάνωσης. Η απάντηση της Seberg ήταν να επιμείνει στο να γίνει η ταφή με γυάλινο φέρετρο, ώστε όλοι να δουν το ολόλευκο κορμί της κόρης της…


Λέγεται πως το συγκεκριμένο περιστατικό επιβάρυνε την ήδη εύθραυστη κατάσταση της, λόγω της μακροχρόνιας κατάθλιψης που τη βασάνιζε. Το 1979 αφαίρεσε τη ζωή της στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου της σε μια ερημική τοποθεσία, κάποιου προαστίου του Παρισιού… Βρέθηκε 11 μέρες μετά.


Φήμες έλεγαν πως η αυτοκτονία της είχε σκηνοθετηθεί από το FBI, όμως αυτό ποτέ δεν αποδείχθηκε. Εξάλλου με το ιστορικό της υπήρχαν πολλές αμφιβολίες για κάτι τέτοιο. Η κηδεία της έγινε στο φημισμένο νεκροταφείο του Montparnasse και την παρακολούθησαν άνθρωποι της διανόησης, όπως ο Jean Paul Sartre και η Simone de Beauvoir.


Παρόλο που η Jean είχε κάνει άλλους δύο γάμους μετά το χωρισμό της από τον Ρώσο νοβελίστα Romain Gary, μέσα στην επόμενη χρονιά του θανάτου της εκείνος την ακολούθησε στο θάνατο…


Το 1996 γυρίστηκε ένα ντοκιμαντέρ με θέμα τη ζωή της με τίτλο From the Journals of Jean Seberg, όπου το ρόλο της Seberg υποδύεται η Mary Beth Hurt, η οποία κατάγεται από την ίδια πόλη με εκείνη. Σήμερα η γνωστή ηθοποιός Kirsten Dunst έχει δηλώσει την επιθυμία της να πρωταγωνιστήσει σε μια βιογραφική ταινία για τη Seberg.


Παρόλο που η πορεία της καριέρας της δεν χαρακτηρίζεται από μεγάλες ή αξιομνημόνευτες ταινίες, εκτός βέβαια από την ταινία-φετίχ του Godard, Με Κομμένη την Ανάσα ή την ερμηνεία της ως Lilith, η Jean Seberg αποτέλεσε και αποτελεί ακόμα και σήμερα περισσότερο ένα σύμβολο, παρά μια ηθοποιό του κινηματογράφου. Φαινόταν πάντα πως η ιδιότητα της ως ηθοποιού ήταν απλά η «αφορμή» και ερχόταν σε δεύτερη θέση σε σχέση με τη θυελλώδη ζωή της, αλλά και όλα αυτά που αντιπροσώπευε: την ομορφιά και την κομψότητα, το μυστήριο και μια αιθέρια γαλάζια μελαγχολία…


(το αρθρο ειναι της Ιωαννας Νταμπούδη www.videoseven.gr)